news archive 2013:02-22

1) Uprawnienie lekarza/lekarza dentysty do wystawiania recept wynika z posiadanego przez niego prawa wykonywania zawodu, w ramach którego przeprowadza on badanie pacjenta, stawia rozpoznanie i ordynuje leki, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia lub wyroby medyczne, które są wskazane w tych okolicznościach. To ustawowe uprawnienie nie wymaga uzyskania dodatkowych zezwoleń. Należy zatem zlikwidować obowiązek zawierania umów na wystawianie refundowanych recept, jak również z umów o świadczenia zdrowotne wykreślić zapisy dotyczące wystawiania recept. Ustalenie prawa pacjenta do refundacji – za wyjątkiem niektórych chorób przewlekłych (dawniej „P”) – powinno następować na etapie realizacji recepty, a nie jej wystawiania. Wystawienie recepty jest czynnością medyczną i powinno być oddzielone od kwestii dotyczących odpłatności za lek, środek spożywczy specjalnego przeznaczenia lub wyrób medyczny.

2) Uprawnienie lekarza/lekarza dentysty do wystawiania recept należy wiązać z wykonywaniem obowiązków określonymi w art. 4 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty dotyczących zasad wykonywania zawodu, zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz z należytą starannością.

3) Sposób wystawiania recepty powinien być uproszczony – wszelkie dane dotyczące lekarza/lekarza dentysty winny być zawarte w kodzie kreskowym – lekarz jedynie podpisuje receptę.

4) Nie jest zadaniem lekarza/lekarza dentysty rozstrzyganie o poziomie refundacji leku; z wiedzy medycznej, którą posiada może wynikać jedynie obowiązek odpowiedniego oznaczania recepty w przypadku niektórych chorób przewlekłych (dawniej „P”).

5) Leki, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia lub wyroby medyczne, które zdaniem ustawodawcy czy Ministra Zdrowia powinny być refundowane – powinny mieć tylko jeden poziom refundacji, różnicowanie poziomu refundacji w zależności od rodzaju schorzenia, czy wręcz określonego typu danego schorzenia jest zbędne i całkowicie niezrozumiałe dla pacjentów - utrudnia albo niekiedy nawet uniemożliwia skuteczną kurację. Wyjątek może dotyczyć jedynie niektórych chorób przewlekłych (dawniej „P”).

6) Należy odstąpić od wiązania refundacji z Charakterystyką Produktu Leczniczego, bowiem informacje zawarte w dokumencie rejestracyjnym produktu nigdy nie były i nie są „instrukcją obsługi produktu”. Należy powrócić do systemu prawa pacjenta do refundacji każdego leczenia zaordynowanego przez lekarza/lekarza dentystę. Oczywiście lekarze i lekarze dentyści ordynując leczenie muszą przestrzegać ogólnej zasady obowiązku leczenia zgodnie z aktualną wiedzą medyczną.

7) Nie należy do obowiązków lekarza/lekarza dentysty badanie uprawnień pacjenta do leków refundowanych, jak również jego szczególnych uprawnień np. w przypadku inwalidów wojennych lub wojskowych. Wydaje się przy tym, że po wdrożeniu systemu EWUŚ i obarczeniu lekarzy/lekarzy dentystów obowiązkiem wpisywania na recepcie numeru PESEL pacjenta, nie powinno to stanowić problemu dla realizującego receptę.

8) Konsekwencją zniesienia konieczności zawierania umów upoważniających do wystawiania recept lekarskich oraz umów o udzielenie świadczeń zdrowotnych w części upoważniającej do wystawiania recept lekarskich na leki refundowane powinna być zmiana trybu dochodzenia ewentualnych roszczeń publicznego płatnika związanych z refundacją leków. Roszczenia te powinny być dochodzone w drodze cywilnej, co umożliwi lekarzowi/lekarzowi dentyście rzeczywistą obronę swoich racji, a w przypadku, gdy zdaniem NFZ popełniono przestępstwo – ściganiem powinny zająć się odpowiednie organy.

Dla realizacji powyższych zasad niezbędne będą zmiany ustawowe:

- ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty – przede wszystkim w zakresie art. 45 tj. zmiany w ust. 1 (wykreślenie odesłania do odrębnych przepisów), skreślenie ust. 2 i 3; w ust. 5 należy z treści upoważnienia do wydania rozporządzenia wykreślić zapisy o sposobie realizacji recept i kontroli, bowiem dotyczy to aptek i ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty nie jest właściwym miejscem do tych regulacji. Należy przy tym zauważyć, że wówczas akt wykonawczy tj. rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie recept lekarskich ulegnie znaczącemu skróceniu. Kwestionowane zapisy niewątpliwie nie zasługują na przymiot przyzwoitej legislacji.

- ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - przywrócić zapisy dotyczące uprawnień ubezpieczonych do otrzymywania leków refundowanych, bo jest to element świadczenia zdrowotnego, a w art. 43-47 wykreślić zapisy dotyczące lekarzy/lekarzy dentystów uprawnionych do wystawiania refundowanych recept, tj. lekarzy ubezpieczenia zdrowotnego lub lekarzy, którzy zawarli umowę z NFZ.

- w ustawie o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych – z definicji, zawartych w art. 2 wykreślić pkt 14 tj. definicję osoby uprawnionej, zmienić art. 6 przywracając regulacje, które dotyczyły chorób przewlekłych oraz uprościć kategorie dostępności refundacyjnej, w art. 48 w ust. 1 wykreślić osobę uprawnioną i wpisać lekarza (lekarza dentystę) posiadającego prawo wykonywania zawodu oraz felczera, skreślić dalsze ustępy.

Naczelna Rada Lekarska zwraca się z apelem do Narodowego Funduszu Zdrowia o wprowadzenie na dziesięcioletni okres przejściowy zmian warunków kontraktowych świadczeń zdrowotnych, umożliwiających wykonywanie świadczeń specjalistycznych lekarzom i lekarzom dentystom posiadającym pierwszy stopień specjalizacji.

Naczelna Rada Lekarska stoi na stanowisku, że jednym z najważniejszych aspektów prawidłowego zabezpieczenia potrzeb zdrowotnych osób uprawnionych do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych jest zapewnienie im pełnego dostępu do tych świadczeń. Problemem, wymagającym szczególnej uwagi jest występowanie ograniczeń w dostępie do ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych, niezbędnych dla sprawowania prawidłowej opieki lekarskiej.

Ograniczenia te są zaostrzane przez warunki postępowań konkursowych w sprawie zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Kryteria oceny ofert, przyjęte w powyższych postępowaniach sprzyjają eliminowaniu lekarzy z pierwszym stopniem specjalizacji, prowadząc w konsekwencji do pozbawiania ich możliwości wykorzystania zdobytych umiejętności zawodowych, a nawet do utraty miejsc pracy.

Istnieje ryzyko eliminacji praktyk prowadzonych przez lekarzy i lekarzy dentystów z pierwszym stopniem specjalizacji. Punktacja ofert pomija zupełnie kwalifikacje, jakie w trakcie szkolenia i lat pracy również uzyskali lekarze legitymujący się specjalizacją pierwszego stopnia.

W przypadku większości świadczeń stomatologicznych, obecnie obowiązująca punktacja uniemożliwia np. prawidłowe wyważenie wszystkich atutów w całościowej ocenie oferentów.

Naczelna Rada Lekarska uważa, że niezbędna jest zmiana kryteriów oceny ofert oraz warunków wymaganych od świadczeniodawców, która uwzględni dyspozycję art. 64 ust. 1 ustawy z 5 grudnia 1996 roku – o zawodach lekarza i lekarza dentysty stanowiącego, że lekarz, który na podstawie dotychczasowych przepisów uzyskał specjalizację pierwszego lub drugiego stopnia w określonych dziedzinach medycyny i specjalnościach medycznych, zachowuje tytuł i uprawnienia wynikające z uzyskania tych specjalizacji.

Biorąc pod uwagę, czas aktywności lekarzy z pierwszym stopniem specjalizacji, niezbędne jest wprowadzenie na dziesięcioletni okres przejściowy, zmian warunków konkursowych, umożliwiających tej grupie zawodowej dalsze wykonywanie świadczeń specjalistycznych. Wielu, bowiem lekarzy o ogromnym doświadczeniu i dorobku zawodowym, cieszących się doskonałą opinią kolegów i zaufaniem pacjentów legitymuje się uzyskaniem pierwszego stopnia specjalizacji. Wymagania stawiane obecnie świadczeniodawcom nie uwzględniają tego faktu i eliminują wielu dobrych fachowców z grona osób, które pozwalają świadczeniodawcom na uzyskanie lepszej oceny oferty składanej w postępowaniu o zawarcie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Doświadczeni lekarze, którzy uzyskali na podstawie obowiązujących wcześniej przepisów specjalizację pierwszego stopnia, powinni być traktowani, jako spełniający kryteria kwalifikacji niezbędnych do udzielania świadczeń finansowanych ze środków publicznych. Nieracjonalny wydaje się stan, w którym uniemożliwia się praktycznie wykonywanie zawodu doświadczonym i cenionym fachowcom przy ciągłym niedoborze lekarzy specjalistów i ograniczeniach w dostępie do udzielanych przez nich świadczeń.

Naczelna Rada Lekarska stwierdza, że także zasady kontraktowania świadczeń w wąskich specjalnościach budzą poważne zastrzeżenia. Wyeliminowanie z możliwości udzielania tych świadczeń lekarzy posiadających specjalizacje w głównych dziedzinach medycyny, którzy przez wiele lat wykonywali czynności, obecnie przewidziane tylko dla bardzo wąskiej grupy specjalistów, uniemożliwia im wykonywanie zawodu, bo ich praca nie jest objęta kontraktem z NFZ. Odbywa się to także ze szkodą dla pacjentów, bo nie można nie doceniać doświadczenia zawodowego i często wieloletniego kontaktu z konkretnymi pacjentami. Rozumiejąc potrzebę doskonalenia zawodowego i konieczności rozwoju zawodowego, związanego z rozwojem medycyny, jednak raptowne eliminowanie z rynku pracy doświadczonych lekarzy, przy częstym braku następców, pogłębi trudności pacjentów w uzyskiwaniu specjalistycznych świadczeń.

Naczelna Rada Lekarska podjęła z stanowisko w sprawie założeń projektu ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy o działalności leczniczej w związku z transpozycją dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2011/24 w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej.

„Naczelna Rada Lekarska po rozpatrzeniu założeń projektu ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy o działalności leczniczej w związku z transpozycją dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2011/24 w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej przekazanego przy piśmie pana Igora Radziewicza – Winnickiego Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Zdrowia z dnia 8 lutego 2013 r., znak: MZ-UZ-AK-70-25574-28/RB/13, przekazuje następujące uwagi: 

Wprowadzenie rozwiązań prawnych przewidzianych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2011/24 w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej wymaga prawidłowego odczytania zamiaru prawodawcy unijnego. Naczelna Rada Lekarska stwierdza, że część rozwiązań zaproponowanych w założeniach do projektu ustawy rozmija się z celem dyrektywy, jakim było stworzenie mechanizmu zapewniającego pacjentowi zwrot kosztów opieki zdrowotnej uzyskanej w innym kraju członkowskim, jeśli świadczenie to mieści się w zakresie świadczeń, do których ubezpieczony jest uprawniony w swoim państwie ubezpieczenia, a przez to likwidację jednej z barier dla przemieszczających się po krajach Unii Europejskiej obywateli państw członkowskich.

Samorząd zawodowy lekarzy zgłasza następujące zastrzeżenia do założeń projektu ustawy: 

1. Założenia projektu ustawy przewidują, że zwrot kosztów nie będzie obejmował leków zakupionych w innym kraju unijnym, jeśli leki te są refundowane w Polsce tylko w ramach programów lekowych. Rozwiązanie to narusza art. 1 ust. 3 dyrektywy, który wyłącza zastosowanie przepisów dyrektywy tylko wobec opieki długoterminowej, przydziału narządów przeznaczonych do przeszczepów oraz programów powszechnych szczepień przeciwko chorobom zakaźnym. Wykluczenie leków objętych programem lekowym z zakresu działania dyrektywy utrudnia realizację jej podstawowych celów.   

2. Zastrzeżenia budzi planowany mechanizm obliczania kosztów transgranicznej opieki medycznej, które będą zwracane ubezpieczonemu. Założenia projektu ustawy przewidują w tym zakresie odesłanie do średniej kwoty refundacji przewidzianej dla danego świadczenia w umowach zawartych przez dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia. Przyjęcie tej zasady spowoduje, że pacjenci zamieszkali w różnych województwach otrzymają niejednakową kwotę zwrotu wydatków poniesionych na świadczenie zdrowotne udzielone za granicą. Nierówne traktowanie ubezpieczonych w zakresie zwrotu kosztów leczenia transgranicznego budzi wątpliwości, ponieważ ubezpieczeni z różnych województw – jeśli zdecydowaliby się skorzystać ze świadczeń na terenie Polski, ponieśliby te same koszty lub na równych prawach skorzystaliby z bezpłatnych świadczeń. Ponadto zaproponowane rozwiązanie stoi w sprzeczności z art. 7 ust. 6 dyrektywy, który nakazuje stworzyć przejrzysty mechanizm obliczania kosztów, które podlegają zwrotowi na rzecz ubezpieczonego korzystającego z transgranicznej opieki medycznej. Zamieszczona w założeniach projektu ustawy metoda średniej ceny refundacji świadczenia w oddziale wojewódzkim NFZ nie spełnia kryterium przejrzystości, ponieważ pozwala na przyjęcie bardzo wielu wariantów jej obliczenia.

3. Niepokojąca jest zapowiedź realizacji wniosków o zwrot kosztów świadczeń poniesionych na transgraniczną opiekę medyczną z uwzględnieniem zasady gospodarności. Taki zapis ogranicza prawo do uzyskania zwrotu kosztów opieki medycznej o nieprzewidziane przez dyrektywę kryterium. Ponadto kryterium to jest dość niejasne i nie odpowiada narzuconym przez dyrektywę warunkom przejrzystości ustalania refundowanego ubezpieczonym kosztu transgranicznej opieki medycznej.  

4. Założenia projektu ustawy przewidują, że zwrotu kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej będzie dokonywał oddział wojewódzki NFZ, a w razie odmowy zwrotu, ubezpieczony będzie mógł złożyć skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Zaproponowany mechanizm nie odpowiada standardom dyrektywy oraz charakterowi prawnemu sprawy o zwrot kosztów. Ubezpieczony powinien mieć zapewnioną możliwość skierowania sprawy na drogę postępowania przed sądem powszechnym, ponieważ jego roszczenie o zwrot wydatków poniesionych za granicą ma charakter majątkowy i powinno być powierzone kognicji sądu powszechnego, a nie administracyjnego. Planowana ustawa powinna jednocześnie zapewnić, aby prowadzenie sprawy o zwrot kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej było zwolnione od kosztów sądowych.

5. Dyrektywa przewiduje możliwość wprowadzenia obowiązku uzyskania uprzedniej zgody władz krajowych na uzyskanie świadczenia zdrowotnego za granicą, niemiej jednak wyraźnie zastrzega, iż niedopuszczalne jest tworzenie nieuzasadnionych przeszkód w swobodnym przepływie pacjentów. Za sprzeczną z celem dyrektywy należy uznać zawartą w założeniach do projektu ustawy propozycję, aby konieczna była uprzednia zgoda NFZ na skorzystanie z transgranicznej opieki medycznej, jeśli świadczenie zdrowotne może być udzielone w Polsce w czasie nieprzekraczającym maksymalnego dopuszczalnego czasu oczekiwania. Nie ma obecnie żadnych przejrzystych mechanizmów, które pozwoliłyby ustalić, jaki czas oczekiwania jest dopuszczalny, jeśli natomiast kryterium dopuszczalnego czasu oczekiwania będzie stworzone, to musi ono bazować wyłącznie na kryteriach medycznych, a nie administracyjnych czy finansowych.

6. Niepokój budzi fakt, że wśród kosztów wprowadzenia ustawy nie wymienia się kosztów transgranicznych świadczeń szpitalnych. Oznacza to, że projektodawca nie planuje w ogóle udzielać zgód na leczenie szpitalne za granicą. Tego rodzaju założenie jest niezgodne zarówno z przepisami, jak i celem dyrektywy, która ogranicza przypadki odmowy udzielania zgody tylko do sytuacji nadzwyczajnych związanych z bezpieczeństwem ubezpieczonego lub bezpieczeństwem publicznym oraz sytuacji, gdy opieka medyczna może być udzielona w kraju w terminie uzasadnionym względami medycznymi przy uwzględnieniu stanu zdrowia pacjenta.

7. Niezrozumiały jest również fakt, że poza obowiązkiem podawania informacji o dostępności, jakości i cenach świadczeń, nie planuje się wprowadzenia dalszych przepisów określających zasady udzielania przez polskie podmioty wykonujące działalność leczniczą świadczeń opieki zdrowotnej obywatelom innych państw członkowskich Unii Europejskiej. W ocenie samorządu lekarskiego brak takich regulacji może skutkować powstaniem wątpliwości interpretacyjnych na etapie stosowania ustawy. Celowe byłoby uregulowanie takich kwestii, jak możliwość i tryb udzielania odpłatnych świadczeń zdrowotnych przez samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej i inne podmioty lecznicze sfery publicznej, język w którym ma być prowadzona dokumentacja medyczna, dokumenty, których przedłożenia należy wymagać od pacjenta z zagranicy.

Podstawowym celem dyrektywy jest ułatwienie pacjentom dostępu do bezpiecznej i wysokiej jakości transgranicznej opieki zdrowotnej, dlatego Naczelna Rada Lekarska postuluje aby rozwiązania przyjmowane w polskim prawodawstwie zmierzały do realizacji tego celu poprzez uproszczenie dostępu do zagranicznych świadczeń opieki zdrowotnej i ograniczanie barier administracyjnych. Zaproponowana regulacja prawna nie realizuje tego celu w wystarczającym zakresie."

Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej podjęło pięć stanowisk:

- w sprawie projektu Informacji o realizacji działań wynikających z Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego w 2011 r.;

- w sprawie projektu rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie sposobu prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz warunków używania kas przez podatników;

- w sprawie projektu rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie terminu zgłoszenia kasy do naczelnika urzędu skarbowego w celu otrzymania numeru ewidencyjnego, rodzajów dokumentów, które są prowadzone lub składane w związku z używaniem kasy rejestrującej;

- w sprawie projektu rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie warunków zorganizowania i prowadzenia serwisu kas rejestrujących mających znaczenie dla ewidencjonowania;

- stanowisko w sprawie projektu ustawy o udziale zagranicznych funkcjonariuszy lub pracowników we wspólnych operacjach lub wspólnych działaniach ratowniczych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

STANOWISKO Nr 24/13/P-VI

PREZYDIUM NACZELNEJ RADY LEKARSKIEJ

w sprawie projektu Informacji o realizacji działań wynikających z Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego w 2011 r.

Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej, po rozpatrzeniu projektu Informacji o realizacji działań wynikających z Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego w 2011 r., nadesłanego przy piśmie Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Zdrowia z dnia 1 lutego 2013 r. znak MZ-ZP-P-079-25297-2/MK/13 zgłasza następujące uwagi:

Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego został przyjęty przez Radę Ministrów w formie rozporządzenia. Nadanie Programowi tak wysokiej rangi miało jak się wydaje cel dwojaki; podkreślenie wagi problematyki ochrony zdrowia psychicznego ale także zobowiązanie poszczególnych ministrów, każdego w zakresie jego kompetencji, do podjęcia określonych działań. Działania poszczególnych ministrów przedstawione w projekcie Informacji, zdaniem Prezydium NRL, w sposób zasadniczy naruszają przepisy rozporządzenia. Wśród zadań do wykonania w roku 2011, którego dotyczy Informacja zrealizowano niewielki procent. Jako przyczynę podano brak środków finansowych. Takie usprawiedliwienie musi budzić zdecydowany sprzeciw. Rozporządzenie zostało podjęte w dniu 28 grudnia 2010 r. a ogłoszone w roku 2011, jak zatem poszczególne urzędy zaplanowały swoje budżety, w tym Minister Zdrowia, że praktycznie żadne zadanie nie mogło zostać wykonane? Zdaniem Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej nie ma żadnego sensu w działaniach, sprowadzających się do napisania programu i sprawozdań, bez żadnego pożytku dla pacjentów. Jeśli zatem w budżecie państwa nie zostaną przewidziane środki na realizację programu, rozporządzenie Rady Ministrów należy uchylić, bądź przesunąć termin obowiązywania programu.

STANOWISKO Nr 25/13/P-VI

PREZYDIUM NACZELNEJ RADY LEKARSKIEJ

w sprawie projektu rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie sposobu prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz warunków używania kas przez podatników

Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej po rozpatrzeniu projektu rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie sposobu prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz warunków używania kas przez podatników, przekazanym przy piśmie pana Macieja Grabowskiego Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów z dnia 11 lutego 2013 r., znak: PT7/0301/3-11/105/JDI/13/75/RD-2932, zgłasza następującą uwagę do ww. projektu:

Rozporządzenie powinno przewidywać możliwość wprowadzenia zapisu anulującego błędną operację na kasie fiskalnej (storna).

STANOWISKO Nr 26/13/P-VI

PREZYDIUM NACZELNEJ RADY LEKARSKIEJ

w sprawie projektu rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie terminu zgłoszenia kasy do naczelnika urzędu skarbowego w celu otrzymania numeru ewidencyjnego, rodzajów dokumentów, które są prowadzone lub składane w związku z używaniem kasy rejestrującej

Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej po rozpatrzeniu projektu rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie terminu zgłoszenia kasy do naczelnika urzędu skarbowego w celu otrzymania numeru ewidencyjnego, rodzajów dokumentów, które są prowadzone lub składane w związku z używaniem kasy rejestrującej, przekazanym przy piśmie pana Macieja Grabowskiego Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów z dnia 11 lutego 2013 r., znak: PT7/0301/3-11/105/JDI/13/73/RD-3492, nie zgłasza uwag do ww. projektu.

STANOWISKO Nr 27/13/P-VI

PREZYDIUM NACZELNEJ RADY LEKARSKIEJ

w sprawie projektu rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie warunków zorganizowania i prowadzenia serwisu kas rejestrujących mających znaczenie dla ewidencjonowania

Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej po rozpatrzeniu projektu rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie warunków zorganizowania i prowadzenia serwisu kas rejestrujących mających znaczenie dla ewidencjonowania, przekazanym przy piśmie pana Macieja Grabowskiego Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów z dnia 11 lutego 2013 r., znak: PT7/0301/3-11/105/JDI/13/72/RD-1424, nie zgłasza uwag do ww. projektu.

STANOWISKO Nr 28/13/P-VI

PREZYDIUM NACZELNEJ RADY LEKARSKIEJ

w sprawie projektu ustawy o udziale zagranicznych funkcjonariuszy lub pracowników we wspólnych operacjach lub wspólnych działaniach ratowniczych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej po zapoznaniu się z projektem ustawy o udziale zagranicznych funkcjonariuszy lub pracowników we wspólnych operacjach lub wspólnych działaniach ratowniczych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przekazanym przy piśmie Szefa Kancelarii Sejmu z dnia 30 stycznia 2013 r., znak: GMS-WP-173-34/13, nie zgłasza uwag do ww. projektu.